Black Swan'ın başarısından sonra Darren Aronofsky'nin büyük bütçeli bir stüdyo filmi çekmesi beklenen bir şeydi. Neyse ki Aronofsky gerçekten yetenekli ve özgün bir yönetmen. Böylece görsel efekt ve dini mesaj bombardımanına fazlasıyla müsait bir hikayeyi değişik bir açıdan izleyebildik. Filme (ve tabi ki kutsal kitaplarda anlatılana) göre insanlar o kadar yoldan çıkıyor, birbirlerine ve bitkilerle hayvanlar dahil her şeye o kadar zarar veriyorlar ki; Yaradan sonunda dünyaya bir nevi reset atmaya karar veriyor. Üç büyük din tarafından peygamber kabul edilen Hz. Nuh'un ve büyük tufanın bu hikayesi, filmde Tevrat'ta anlatıldığı şekliyle, ama ilahi boyutundan büyük ölçüde sıyrılarak anlatılmış. Özellikle Nuh'un bildiğimiz (nereden biliyorsak) peygamber formatından daha uzak, katı, hatta zaman zaman acımasız birisi olarak çizilmiş olması Aronofsky'nin sert eleştirilere maruz kalmasına neden olacaktır diye düşünüyorum. Nuh tarafından Yaradılış hikayesinin anlatıldığı yer ise, bence filmin en güzel bölümüydü (Terrence Malick'in azıcık feyz alması dileğiyle, bknz: The Tree of Life).
Filmden çıktıktan sonra sürekli aklıma gelen şey şu oldu; insanların içindeki kötülük illa bir reset gerektiriyorsa şahsen içinde bulunduğumuz andan daha uygun zamanlama düşünemiyorum. Bu açıdan ikinci bir tufan fena olmazdı bence.
Russel Crowe'a özel not: Gladyatör'de izlediğimden beri bebeğim oldun ilk günden. Biraz yaşlanmışsın ama hala kabulümsün :*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.